Bianca zit in de cliëntenraad

Het verhaal van Bianca

"Ik werkte als jurist voor een grote internationale organisatie toen ik werd uitgezonden naar Irak. Ik was teamleider van een missie die zich ging inzetten voor vrouwenrechten. Maar het liep anders dan gedacht. Mijn team en ik werden gegijzeld door een extremistische organisatie en we werden zes maanden lang vastgehouden onder mensonterende omstandigheden. Ik werd gemarteld en drie collega’s werden voor mijn neus doodgeschoten. Uiteindelijk werden we bevrijd door de internationale organisatie waarvoor we werkten."

 

"Terug in Nederland probeerde ik mijn leven weer op te pakken maar dat lukte niet goed. Ik snauwde mensen af en werd woest om het minste of geringste. Ik had geen controle meer over mijn emoties. Ik vond mezelf niets meer waard en was ervan overtuigd dat die collega’s door mijn schuld waren overleden. Ik had vreselijke nachtmerries en was doodsbang omdat ik dacht dat de extremisten nog steeds achter me aan zaten. Het ging van kwaad tot erger: ik sloot me in mijn huis op, raakte mijn baan kwijt en betaalde mijn rekeningen niet meer. Uiteindelijk werd ik uit mijn huis gezet en kwam ik op straat terecht. Negen maanden lang zwierf ik dakloos rond. Uiteindelijk nam een vriend me onder zijn hoede. Dat was mijn redding. Op zijn aandringen zocht ik hulp en kwam via wat omwegen bij GGZ Delfland terecht. Daar werd meervoudig PTSS (posttraumatisch stresssyndroom) geconstateerd, een emotieregulatiestoornis en borderline. Een tijd lang deed ik niets anders dan therapieën volgen. Maar steeds maar thuis zitten is eigenlijk niets voor mij. Ik ging dagbesteding volgen bij Doel Delfland, eerst bij de textiel werkgroep, later in het grand café van GGZ Delfland. Toen ik mijn pols brak en daar een tijdlang niet aan de slag kon, zocht ik een andere bezigheid. Ik kwam bij het informatiepunt van Doel Delfland, waar advies, voorlichting en pr gegeven wordt over stoornissen. We vertellen op scholen over stoornissen, geven advies aan cliënten en familieleden en ondersteunen mensen bij het verkrijgen van een indicatie voor dagbesteding.

Ik werkte een jaar bij Doel Delfland toen ik ook gevraagd werd voor de cliëntenraad. Die behartigt de collectieve belangen van de cliënten van GGZ Delfland en wordt bemand door (oud-)cliënten. We denken bijvoorbeeld mee over de renovatie van de locatie in Schiedam en praten met de directie als meerdere cliënten tegen een probleem aanlopen. Het is voor mij belangrijk om op deze manier mijn steentje bij te dragen. Ik heb veel te danken aan GGZ Delfland, omdat zij je als mens zien en niet als patiënt. Hier wordt echt naar je geluisterd en ga je samen een behandeltraject in, in plaats van dat je een behandeling ondergaat. Dat gedachtegoed wil ik beschermen.

Ik zit nu drie jaar bij de cliëntenraad. Ik hoop dat dit een opstap is naar betaald werk, want dat wil ik graag. Het liefst ga ik bij GGZ Delfland als ervaringsdeskundige aan de slag. Ik heb mijn leven weer op orde, ik ben getrouwd met de man die mij van de straat redde en heb mijn stoornissen redelijk onder de knie. Een psychische stoornis is net als een chronische lichamelijke aandoening: je kunt ermee leren leven als je het erkent en je erin verdiept. Maar dat hoef je niet alleen te doen, er staat een ggz vol hulp voor je klaar."